ฮะอายทุกคน บอกตรง ๆ Blog นี้ โคตรไม่ได้อยากเขียนออกมาเลย แต่มันก็เป็นอีกนึงความผิดและบทเรียนที่คิดว่าทุกคนน่าจะได้อะไรจากเรื่องนี้ไม่มากก็น้อยเลยหล่ะ กับเรื่องเรื่องร้ายชาวตุ๊กตาสึตะ ที่ก็เชื่อว่าหลาย ๆ คน (รวมถึงฉันด้วย) โคตรไม่อยากให้มันเกิดขึ้น แล้วตอนแรกเกือบจะไม่ได้ตอนจบของเรื่องที่สวยหรูแบบนี้แล้ว แต่ก็แบบเอามาเป็นอุทาหรณ์ให้กับตัวเองได้ (เอาจริง ๆ Blog เหมือนมีไว้บอกตัวเองกับเรื่องพวกนี้มากกว่า) ก็ไปกันเลยกับ

เรื่องร้ายชาวตุ๊กตาสึตะ Part 1 (กันไว้ก่อน เผือได้มีภาคที่ 2)

By ToonNongAoey (ToonAoeychi)

Before continue

ขอเตือนทุกคนอีกรอบเลยนะว่า

⚠️ TW : Dirty / Not looking Plushie ⚠️

ใน Blog นี้มีรูปน้อนเลอ ๆ หรือแบบสภาพเน่า ๆ เลยที่ตอนที่ผมเห็นกับตาผมรู้เลยว่า ทุกคนช็อคมากแน่ ๆ บอกไว้ก่อน ไม่ได้เจตนาทำน้องเลยสักนิด แค่ตัวเองสัปเพร่าจนเกิดเหตุการณ์สะเทือนขวัญแบบนี้ ขอให้ชาวด้อมอันสึตะจงเข้าใจ และให้อภัยกันด้วยนะ 🥺🥺

Table Of Contents

Chapter 1 - Start of the story

ก็เป็นวันปกติวันนึงที่อยู่ ๆ เพื่อนชวนไปงานกาชาติแถววิลัย

เราก็เลยไป แล้วเราก็เอาน้องไปด้วย ซึ่งเอาจริง ก็ Mistake ผมนะ คือปกติถ้าใครติดตาม Story ในไอจี ฉันจะพกน้องไปด้วยแทบทุกงาน

แต่การเอาไปคือ ใส่น้องไว้ในกระเป๋า แบบให้เห็นหัวแล้วไปทั้งแบบนั้น

ซึงมันก็เลยเป็นเหตุเริ่มต้นของเหตุการณ์ทั้งหมดของเรื่องนี้ ซึ่งเอาจริง ๆ ยอมรับตรง ๆ เคยทำน้องร่วงมาบ้าง แล้วเคยมีงานนึงทำร่วงตอนวิ่งขึ้นรถไฟ ดีที่ รปภ. ทักแล้ววิ่งไปหยิบทัน และมีที่เสี่ยงสุดและเกือบหายสุดคือทำร่วงแถวหน้าทางเข้ารถไฟ ดีที่ไม่มีใครเห็นแล้วยังเก็บมาทัน แต่เรื่องนี้คือ … บทเรียนครั้งแรกที่ตูนน้องเอย (หรือนามปากกาใหม่ ตูนเอยจิ) คนนี้จะจำมันไปตลอดชีวิต

Chapter 2 - Seems like bad dreams comes true…

Day 1 - คำเตือนสุดท้าย

ตอนอยู่ในงานก็มีทำร่วงบ้าง (แต่ก็รู้ตัว) แต่ตอนแยกย้ายกลับบ้าน นั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่อง เวลา 2 ทุ่มหลังจากเดินกันนาน และส่งเพื่อนกลับบ้านแล้ว อยู่แถวปั้มใกล้ ๆ งาน กดเรียกแท็กซี่ แล้ว … แท็กซี่อยู่ฝั่งตรงข้าม ผมก็วิ่งไป โดยไม่ได้รู้เลยว่า น้องได้ร่วงจากกระเป๋าไปแล้ว (ซึ่งไม่มีภาพประกอบ) แต่รู้ตัวอีกทีตอนอยู่รถออกมาได้สักพักแล้ว ว่าน้องไม่ได้อยู่กับเราแล้ว และแน่นอนว่า … ทุกคนถ้าเกิดแบบนี้ก็ใจหายกับได้ทุกคนแน่นอน ในใจอยากให้เขาวนรถกลับไปมาก แต่ก็คิดในใจ รอบอกพ่อดีกว่า ถึงบ้าน รีบบอกพ่อเป็นสิ่งแรกก่อนเลย ตอนแรกพ่อจะไม่ช่วยแล้ว เพราะคิดว่ามันน่าจะหายไปแล้วอย่างแน่นอน เราก็เลยอ้อนวอนจนพ่อยอมออกไปส่งเราตอนแถวงาน ตอนแรกก็หาแล้ว หาอีก มองดูทุกที่แล้ว แต่ก็ไม่เจอ แต่ในจังหวะสุดท้าย กำลังจะกลับและ เห็นน้อง นอนอยู่ ดำ ๆ เลย ผมรีบเอาขึ่นรถ (จนเกือบจะโดนชน) แล้วผมก็กลับบ้านทันที

และใช่ นั้นคือสภาพน้องตอนนั้นจริง ๆ ไม่ได้เมด ไม่มีแสดนอิน ไม่มีอะไรทั้งสิ้น แบบ ขาดสติจนเอาน้องกับชุดน้องยัดเข้าเครื่องซักผ้า (แล้วชุดคือพังเลย)

ก็เลยเอาไปตากแล้วก็เอาน้องไปวันที่ 2 แล้ว (ขออนุญาตินะ) แม่ง ยังเป็นวันที่ยังจำไม่ลืม

Day 2 - (Almost) the end of it

วันที่ 2 เราก็นัดเพื่อนทั้งกลุ่มไป (แต่ไปจริงแค่ 2 อ่ะนะ) ตอนอยู่จุดรวมพล (ร้านชาแถวงานอ่ะนะ) แล้วพอกำลังเข้างาน ก็ยังอยู่ปกติดีไม่มีอะไร ยังจับน้องอยู่สักพัก เดินลูบน้องไปสักพัก หันกลับมา น้องหายไปแล้ว แล้วคือไม่ได้รู้สึกตัวด้วยนะ ตอนนั้นคือเริ่มบอกเเพื่อนให้ช่วนกันหาแล้ว แล้วก็หาไม่เจอ แบบ หาทั่วเลยนะ ไม่เจอ จนต้องพยายามตัดใจว่าแบบ … มันคงไม่กลับมา เพราะเพื่อนก็คิดว่ามีคนหยิบน้องไปแล้วหล่ะ แล้วคือ ตอนไปให้อาหารกระต่ายกับเพื่อน ตอนนั้นคือ … ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลย แล้วคือทั้งใจหาย ทั้งเป็นห่วง ทั้งเสียใจ ทั้งรู้สึกผิด คือมีแต่ไรแบบนี้เต็มไปหมดเลย ตอนกลับบ้านตอนแรกยังไม่เป็นไร แล้วแน่นอนเวลาดิ่ง เศร้า นอย ก็จะเปิดเศร้าฟังให้ลงไปดิ่งไปมากกว่าเดิม จำได้ดิ่งชนิดกลับบ้านมานอนร้องไห้เลย คือมันรู้สึกผิดสุด ๆ เพราะก่อนหน้านั้นปีที่แล้ว เราเพิ่งให้ตังค์น้องไปซื้ออะคริลิคละมุดมาแล้วมันแตก แล้วเราก็บอกน้องแบบ ดูแลมันดี ๆ นะ แต่รอบนี้กลับเป็นเราที่เ-อกรักษาน้องไว้ไม่ดี มันก็รู้สึกแย่เหมือนกันนะ รู้สึกแย่แบบถึงขั้นเปลี่ยนโปรไฟล์ เปลี่ยนรูปอ่ะ แบบ มันรู้สึกแย่จริง ๆ

After that day

ดีว่าผมพยายามทำใจได้เร็ว ก็เลยเริ่มใช้ชีวิตต่อได้โดยก็ไม่ได้จมอยู่ที่เดิมหรืออะไรนะ แต่มันก็แบบเป็นเรื่องที่ฝังใจไปแล้วอ่ะนะ คือถามว่ามันซื้อใหม่จบไหม มันก็จบแหละ แต่ความผูกผันกับตัวเก่า เรื่องราวอะไรต่าง ๆ ที่เราเห็นในฐานะเราเป็นเขา และเขาตัวนี้ก็เป็นสิ่งที่พาเราเข้าวงการด้อมนี้ให้ลึกขึ้น ความเสียดาย ความผิดหรืออะไรต่าง ๆ มันก็เกิดขึ้นได้อยู่แล้วอ่ะ และแหม่ เกิดบ่อยซ่ะด้วย ตั้งแต่ตอนทำน้องตัวที่เป็นที่วางหน้าโต๊ะ (ไม่รู้ว่าเรียกว่าอะไรนะ) ร่วงไปตอนนั้นยังแบบใจหายเลยแต่เนี่ยคือมันหายไปแบบ it’s gone อ่ะ แบบไม่สลายหรอก ก็ไม่ต้องถามเนอะ และพอผ่านมาเดือนนึงก็เริ่มกลับมาและ และคงไม่มีอะไรแล้วหล่ะมั้ง

Chapter 3 - สารภาพบาป

แหม บางครั้งบางเรื่องราวที่คิดว่าจะลืมได้แล้วนะ สุดท้ายมันก็คล้ายจะไม่ลืมมันไปง่าย ๆ อ่ะนะ จำได้วันนั้นก็ลงโน้ตไปแล้วนะว่าคงจะไม่ได้เจอน้องอีกแล้วนะ และหวังว่าเจ้าของใหม่ที่ได้ไปรักษามันดี ๆ นะ และคือผมลงในอีกแอคนึง (ซึ่งเป็นอันส่วนตัวอ่ะนะ) และน้องน่าจะไม่ได้อ่านอ่ะนะ และวันนั้นนางส่งลิงค์ตุ๊กตาน้องอีกตัวนึงมาก็เลยตอบไปเลยว่า

ลงในช่วงทำตัวเก่าหายซ่ะด้วยยย 🥹🥹

เพราะเอาจริง ๆ ก็ยังลองหาซื้อน้องใหม่อยู่ แต่ตอนแรกก็กะจะหาเงียบ ๆ เพราะก็กลัวน้องจะว่าแบบ “เป็นพี่ดูแลของไม่ดีเลย” แล้วก็ไม่อยากเดือดร้อนน้องอ่ะ เพราะถึงแม้ผมกับน้องห่างกัน 1 - 2 ปี แต่ก็ไม่อยากไปรบกวนน้องอะ และตอนแรกก็คิดว่าน้องรู้และ น้องทักมา

คือตอนนั้นคือ … โคตรรู้สึกผิด โคตรเสียใจ ใจหาย ทุกอย่าง มันมาหมดเลย แบบจนได้เสียน้ำตาไปอีกคืนเลย จนผมได้ลงโพสต์

แล้วก็กลับมาดิ่งในเรื่องนี้ใหม่อีกและ ถึงมูฟได้ แต่ความผิดนี้มันก็ฝังลึกลงไปในใจแล้วหล่ะ

• เฮ้อ แล้วกูก็กลับมาร้องไห้กับเรื่องพวกนี้อีกและ

ถ้าน้องเอย์ตัวนั้นมันรับรู้ความรู้สึกฉันได้ ก็ยังอยากบอกเสมอนะ ว่าขอโทษที่ดูแลแกไม่ดีอ่ะ ฉันไม่ตั้งใจเลยจริง ๆ และขอให้เราได้เจอกันใหม่ในเวลาที่เหมาะสมนะ

Chapter 4 - Where the part that got redeemed from that sin

หลังจากวันนั้นได้ไม่นาน …

แต่ทว่า …

(อันนี้หาเอาในเน็ตนะ ความจริงไม่ถึง 300 …)

แล้วตอนนั้นคิดในใจ …

(เชี่ยยย ตังค์จะพอไปเรียนไหม)

(หรือจะยืมใครก่อนดี)

(เดือนหน้าจะมีคนแย่งโอกาสไปไหม)

และใช่

และตอนนี้ พร้อมประกาศอย่างเป็นทางการ (ที่ก็นานแล้วแหละเพิ่งจะทางการ)

ตอนนี้ผมได้น้องกลับมาอยู่ในมือของผมอีกครั้งแย้ววววววว 🥰🥰 (เดี๋ยวคลิป Unboxing จะตามมาเร็ว ๆ นี้แน่นอน รอดูกันได้เบยยย)

Conclusion

หลังจากที่ใจหายกับเรื่องนั้น ยังมาเจอกับเหตุการณ์ที่ทำให้ย้อนกลับสู่การได้น้องกลับมา ก็ถือว่าเป็นการเดินทางครั้งนึงที่ก็ … ขุระขระ และต่าง ๆ อีกมากมาย ก็ถือให้เป็นคติกับประโยคนึงในเกม Pokémon Go

Remember to be alert at all times. Stay aware of your surroundings.

(อย่าลืมที่จะมีสติตลอดเวลา, และอย่าลืมระวังสิ่งรอบข้าง)

เพราะถ้าผม ( ตูนน้องเอย | ตูนเอยจิ ) ในตอนนั้นมีสติ และหาที่ใส่ให้น้องดี ๆ (หรือห้อยน้องไว้กับกระเป็าไว้อีกชั้น) เหตุการณ์แบบนี้ ก็จะไม่มีทางเกิดขึ้นกับผมแน่นอน

ก็อยากมาพิมพ์ไว้เป็นอนุสรณ์บาปเตือนตัวเองไว้เล็ก ๆ ในบล็อคนี้ และหวังว่าทุกคนจะมีสติและไม่ทำอะไรโง่ ๆ แบบที่ฉันได้กระทำลงไปนะ ของพวกนี้หลายคนไม่ได้มองมันด้วยราคา หรืออาจะตีตราเป็นมูลค่าได้เลยด้วยซ้ำ แต่มันคือความผูกพัน ความรู้สึก และความทรงจำที่เคยมีอยู่กับสิ่งเหล่านั้น น้องเอย หรือ เอย์จิตัวนี้ มันอาจะเป็นแค่ตัวละครอนิเม 2D เรื่องนึง เป็นเรื่องราวสมมติเรื่องราวนึง แต่ผมเองก็มีอะไรผูกพันกับมันไว้มากเช่นกัน การเสียใจในตอนนั้น มันเลยไม่ใช่เสียใจเพียงเพราะมันหายไป แต่มันคือการที่สิ่งที่เรายึดเหนียวด้วยความทรงจำ ความผูกผัน ไปเลยไงหล่ะ

หวังว่าบล็อคนี้จะให้อะไรไปบ้างไม่มากก็น้อยนะ มีไร กดแชร์ และคอมเม้นมาพูดคุยกันได้นะ ขอโทษทุกคนในด้อมที่ต้องมาอ่านเรื่องราวอะไรที่มันแย่ ๆ แบบนี้นะ แต่ให้เก็บไว้เป็นคำเตือนมูลค่าแพงที่ไม่มีการจำกัดความชนิดนึงนะ